De eerste week

15-02

Vanochtend ben ik met Jonnes naar de kapper geweest. Wat een toffe ervaring was dat. Engels spreken doen de mensen in het centrum niet. Dus met gebaren maak je bekend wat er ongeveer met je haar moet gebeuren. Ook al weet een Chinees dat je geen chinees hij/zij zal gewoon chinees tegen je praten. Niet lang, maar elke keer proberen ze het weer. De knipbeurt was geen knipbeurt zoals in Nederland waar je alweer klaar bent voordat je de thee op hebt. Nee, het was een ware haarverwennerij. Voor 30 yuan wordt je hoofd gemasseerd, je haar gewassen, geknipt, opnieuw gewassen en met gel bewerkt. 30 yuan is omgerekend 3,6 euro!

S’middags hebben we gevoetbald met vier aardige gasten uit tsjadzikistan. Zij spreken Russisch maar kunnen ook zeker een aardig woordje Engels. We voetbalden met Chinezen. Ik hoorde het eerset gedeelte bij het Chinese team. Deze Chinezen konden over het algemeen best goed voetballen. Ze konden hard rennen, waren aardig behendig aan de bal en speelden goed over. Het gekke was dat, zodra een Chinees over de middellijn kwam bleef de rest achter. Twee gingen naar voren en degene die aan de bal was was meestal maar op een ding gefocused, het doel. Zo hard mogelijk naar het doel en zo dicht mogelijk erbij in de buurt komen voordat er een schot werd gelost. Onderweg naar het doel kon meestal op eenvoudige wijze de bal worden onderschept. Wanneer het wel tot een schot kwam was het of recht op de keeper of heel hard naast. Te fanatiek en te weinig rust. Daarnaast zijn Chinezen absoluut niet brutaal op het veld. Zowel fysiek (wat niet heel onlogisch is vanwege de gemiddelde lengte en bouw) als mentaal. Iets gebeurde namelijk wat ik nog nooit heb gezien in mijn voetbalrijke leven. De Chinezen hadden een hoekschop maar weigerden hem te nemen. Het was niet de moeite waard om de bal voor op te halen!

Na het voetballen zijn we met de jongens uit tsjadzikistan gaan eten in de stad. Het was zeker gezellig ondanks dat we wel gescheiden aan twee tafels zaten. Tsjadzikistanen aan een tafel, Nederlanders aan de andere tafel. Dit gaat een soort van automatisch. Op de terugweg zijn we met ze’n allen op de foto gegaan voor de poort van de universiteit. Een uitnodiging om bij hun op de kamer een bekend gerecht uit tsjadzikistan te eten staat. Ik ben benieuwd!

Terug in het hotel hebben we een heel leuk gesprek gehad met een docent uit San Francisco. Deze man gaat in april les geven op de universiteit. Misschien komen we hem nog wel een keer tegen.


16-02

Vanochtend zijn we kort door Dyon rondgeleid op de campus. Er zijn verschillende winkeltjes en supermarktjes om de hoek en een nette bakker, wat best wel fijn is. Geen brood wordt hier verkocht zoals in Nederland, maar alleen maar zoete witte broodjes. Het lijkt het meest op de melkbroodjes in Nederland, ik geloof dat ze zo heten. Daarna zijn hebben we in het hoofdgebouw kennis gemaakt met Kevin en Ethan Liu (elke Chinees die met buitenlanders werkt heeft een Engelse naam). Kevin heeft een hoge positie binnen de universiteit en Ethan werkt voor hem. Kevin zullen is een drukke man en zullen we waarschijnlijk ook niet zo vaak zien. Van Kevin kregen we te horen dat de lessen pas volgende week beginnen. Dus deze week hebben we de tijd om Chachan en Wenzhou te verkennen.

Ook hebben we kennis gemaakt met een jongen uit Jordanië, Levi. Een aardige kerel die zijn weg aardig goed kent op de universiteit, een creatieve jongen en handig om te kennen. ’S middags zijn we naar de stad Wenzhou gegaan. Wat een gigantische stad! Hoge gebouwen, brede wegen, heel veel winkels en heel veel mensen. Een kortere samenvatting kan ik niet geven. Dyon ging zijn telefoon weer verkopen omdat hij nep was en niet goed werkte. Ik ga het er dus niet op wagen. Het was mistig in de stad dus veel heb ik niet kunnen zien. Meer over Wenzhou later. ’S avonds zijn we naar European City geweest, een klein gedeelte van de stad waar veel westerse winkels en restaurants zijn en waar westerse muziek wordt gedraaid. We hebben bij een ‘Griek’ gegeten waar we pizza hebben gehad (gaat niet vaak gebeuren… denk ik). In European City is ook een bar genaamd Odessa waar ook buitenlandse studenten naartoe komen. Daar hebben we met Levi, Dyon en Kevin en zijn vriendin de avond doorgebracht. Op een paar Chinezen na waren we ongeveer de enige. Zondagavond is kennelijk ook in China niet een avond om uit te gaan. Nou gaan Chinezen überhaupt niet veel uit omdat het voor de meeste Chinezen te duur is en het leven van veel Chinezen bestaat uit studeren. Met nog spierpijn en een verkrampte spier in mijn voet van het voetballen van gister duik ik maar eens mijn bed in.


17-02

Vanochtend hebben we (wij, Dyon en Kevin) geluncht met de directrice van de International Coorporation Collage. Ook waren er twee andere Chinese studenten, twee of drie docenten, Victor en nog een aantal andere personen. In China is dit een grote eer. Haar positie in de maatschappij is namelijk hoger dan veel andere Chinezen. Dit is aan veel dingen te merken. Het restaurant waar we lunchten was een behoorlijk chique restaurant. We zaten met ze’n allen in een afgesloten ruimte aan een ronde tafel. De positie aan de tafel is heel belangrijk. Studenten mogen absoluut niet naast de directrice zitten. Het duurde ongeveer een kwartier voordat iedereen op de juiste plek zat. Toen iedereen op de juiste plek zat hield de directrice een toespraak waarin ze ons verwelkomde en afscheid nam van Dyon en Kevin, allemaal heel officieel. Daarna werden een voor een alle gerechten binnengebracht. Zoveel kleuren, geuren en smaken op één tafel heb ik nog nooit gezien. Laat dit nu juist het moment zijn dat mijn maag begint te reageren op het onbekende Chinese eten. Ook Timo en Jonnes hadden hier last van, dus veel gegeten hebben we niet. Dit waren de docenten en de directrice volgens mij niet gewend en het werd volgens mij ook niet op prijs gesteld, maar dit zal je nooit merken aan het gezicht van een Chinees, hoogstens aan de woordkeuze.


21-02

Zoals je kunt zien is het vier dagen geleden dat ik voor het laatst heb geschreven. Dingen worden normaler hoewel ik nog steeds genoeg nieuwe dingen mee maak. Veel te veel om op te noemen. Kevin en Dyon zijn weg dus we moeten nu op eigen benen staan. Gelukkig hebben we een Chinese student Miles die ons kan helpen met veel dingen. Hij weet waar veel dingen zijn in Wenzhou. Ook zijn er andere internationale studenten die al een semester hier hebben gestudeerd die veel weten. Het moeilijkste is de taal. Zoals ik waarschijnlijk al ergens geschreven heb, een enkele Chinees spreekt goed Engels, een aantal Chinezen spreken Engels en een kleine groep Chinezen spreekt een aantal woorden Engels. Dit zijn Chinezen die zich bevinden op de universiteit. In de stad spreekt niemand Engels. Ik vind het niet heel onlogisch. Waarom zou je Engels leren als er zo weinig mensen komen die Engels spreken? Ze redden het prima zonder ons. Ik sta te popelen om Chinees te leren hoewel het erg waarschijnlijk is dat ik aan het eind van de stage nog steeds met mijn bek vol tanden sta als ik in het Chinees wordt aangesproken in de stad. Voor mij is het denk ik het lastigst om klanken te onderscheiden en te onthouden. Veel Chinese namen van docenten lijken erg op elkaar.

In China mag het hele jaar door vuurwerk worden afgestoken. Vanuit de stad hoor je vaak knallen komen. De eerste keer dat ik het hoorde dacht ik dat het heel misschien wel geweerschoten konden zijn. In de straten van Chashan wordt het steeds drukker en gezelliger. Er komen steeds meer studenten want de wintervakantie is al een tijdje voorbij. De temperaturen worden ook steeds beter. Wanneer het warmer wordt komen er steeds meer kleine standjes op straat met eten waar heerlijke geuren vanaf komen. Miles (de Chinese student) kan ons veel vertellen over het leven op de campus, chashan en Wenzhou.

Iets wat heel goed kan op de campus is sporten. Je ziet dat sporten belangrijk is voor Chinezen. Als Chinezen ergens aan beginnen dan willen ze er ook goed in worden. Dit zie je ook in het voetbal hoewel ze daar de juiste training missen. We spelen badminton, tafeltennis en voetbal. Sporten is een belangrijk onderdeel geworden van ons verblijf hier omdat we hiermee onze conditie op pijl houden, nieuwe mensen leren kennen en omdat het gewoon ontzettend leuk is om te doen.

Maandag beginnen de Chinese taallessen. Hier heb ik ontzettend veel zin in. Miles zei dat ik aanleg heb dus ik ben benieuwd. Timo en ik kunnen dan ook gaan inschatten hoe we onze dag verdelen tussen leren en huiswerk voor de Chinese lessen en het project. De grootste uitdaging ligt nu in het geven van structuur aan de doordeweekse dagen. Dit geld ook nog steeds voor het eten. Hoewel dit wel steeds beter gaat.